skip to main |
skip to sidebar
Saturday, June 6, 2009
Kategoriler
- Amerika'da Yaşam (3)
- Çocuk Eğitimi (5)
- Edebiyat (15)
- Ekonomi (7)
- Kitap Kurdu (7)
- Mutfak (21)
- Psikoloji (12)
- Sağlık (3)
- Sinema (12)
- Sosyoloji (8)
- Suya Yazılan Mektuplar (16)
- Teknoloji - İnternet (3)
Yazarlar
- Nurdan Özarslan (25)
- Sümeyra Tosun (22)
- Ayşe Kübra Coşkun (18)
- Öznur Yaman (12)
- Esra Çalış (10)
- Elif Aslan-Bulut (9)
- Fatma Gurel Kazanci (5)
- Meryem Özer (3)
- Aslıhan Duran (2)
- Aslıhan Özkaya (2)
- Songul Dogan (2)
Sayaç
2009 - DÜŞÜN - C. Powered by Blogger
Blogger Templates created by Deluxe Templates
Wordpress Themes developed by Templatelite.com
Blogger Templates created by Deluxe Templates
Wordpress Themes developed by Templatelite.com
2 comments:
Sozu gelmisken..bir kac ani..
...Final programina kadar cocuklarla defalarca prova yapmistik..sadece bulundugumuzun ulkenin cocuklari degil,diger cocuklar da, Turkce Olimpiyatin dostlarla cennette bulusmuscasina bir his veren havasinda, bizim cocuklarimiz,ogrencilerimiz gibi olmuslardi..herkeste buyuk bir heyecan.. herkes bir yerlere oturmus siirini sarkisini calisirken "bak simdi burasini soyle okusan daha iyi olur" ile baslayan cumleler bilmiyorum kac kez aglatti..
Nereden geliyosun dedigim bir Pakistanli cocugun "hocam kardes ulkeniz Pakistan dan" deyisi hala kulaklarimdadir...Siyahi bir cocugun siz ogretmen misiniz ogrencimiz diye sordugunda "yok ben ogremenim" cevabim karsisinda "maaaasallah maaaasallah" diyerek etrafimizdakileri ve bizi nasil guldurdugu hala taptezedir zihnimde..Felaketin vurdugu Ace den gelen bir cocugun “hocam cok seviyorum ben bu hizmeti,iyi ki geldiler,iyi ki okul actilar “ sozleri karsisinda bogazimin dugum dugum olup konusamadigim ani unutmus degilim…
Hemen hepsinde “bize” dair birseyler vardi..buyuk adamlara mahsus bir olgunluk…soyledikleri sey hep ayniydi…”biz sizinle kardesiz hocam”..
Her defasinda..her provada..her konusmada..gozyaslarimiz sel olup akmisti..Aslinda provalara daha Turkiye`ye gelmeden once baslamis ,defalarca,onlarca kez tekrar etmis olmamiza ragmen bizleri yine de yuzbirinci kez aglatan sey neydi...? alisik degil miydik zaten bu goruntulere?
Yarisma basladiginda butun ogretmen arkadaslar salonun bir kosesinde izliyordu cocuklari..yillarca verdikleri emekleri goruyorlardi simdi sahnede..cekilen sikintilar,gurbet acisi,anne babadan ayri olma,dostlardan uzak kalma sikintilarini coktan unutmuslardi bile..ve sunu diyorlardi iclerinden.."vallahi donmem..billahi donmem..."
Ertesi gun gazetede cikan “ ..ve bu cocuklarin ogretmenleri ise salonun bir kosesinde sessizce onlari dinleyip agliyorlardi” satirlarini okurken yaninda oturan kisinin gazeteci oldugundan haberi bile yoktu.ve daha da ilginc olani hemen on sirada oturan Ihsan Kalkavan dan, ulkesini ziyaret etmesi ile alakali soz alirken, ertesi yil kendilerini, ertesi gune yetisecek olan okul insaatinda, ellerinde kurekler,supurgelerle karsilayacagini nereden bilirdi..
Ihsan Kalkavani bu goruntu karsisinda aglatan..gazeteci agabeye boyle bir haber yaptiran, butun Turk halkini televizyona kitleyen,aglatan,gurulandiran..Kirgiz cocuklarin kolbastisinda herkesi aglatan hep ayni sey degil miydi?..
Hep diyorum ya..belki bir dua..belki yapilan kucucuk bir iyilik vesilesiyle….bir yola ciktik basta hocamizin ,abilerimizin, ablalarimizin nasihatleri isiginda…Bir mujde var..acaba ona nail olabilir miyiz umidiyle…kirmadan,dokmeden devam edebilir miyiz korkusuyla…dularla…destek olan Anadolu insaniyla…
Gidememenin verdiği hüzünle ağlayanlar var bir de, oturduğu yerden Kırgız öğrencileri izlerken, gidenlerin yazdığı yazıları-yorumları okurken... Gidememenin hüznüyle ağlayanlar...
Post a Comment